ခ်စ္ျခင္းရဲ.မွန္ေဘာင္

လက္ထပ္ၿပီးရက္ေပါင္း ၂၅၅၅ရက္…. သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက လံုးဝကဲြအက္သြားခဲ့တယ္။ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ စည္း႐ိုးတစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ေယာက္်ားမိန္းမေတြလည္း လက္ရွိသူ႔ပံုစံအတိုင္း ျဖစ္မယ္လို႔ တံခါးဝက လွမ္းထြက္သြားတဲ့ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္ ေစာင္းငဲ့လို႔ သူမၾကည့္ခ်င္ခဲ့ေတာ့ဘူး။

ေနာက္တစ္ေန႔ သူ႔ပစၥည္းေတြကို သူကိုယ္တိုင္လာသိမ္းခဲ့တယ္။ ပစၥည္းေတြသိမ္းဆည္းၿပီး အခန္းထဲ ဟိုဟိုသည္သည္ သူလွည့္ပတ္ၾကည့္ေနတယ္။ ႐ုတ္တရက္ သစ္သီးျခင္းထဲက အနီဆံုးပန္းသီး ၃,၄လံုးကို ႏွိက္ၿပီး အိတ္ထဲသူတည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီပန္းသီးေတြကို လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ေတြက သူဝယ္ခ့ဲတာျဖစ္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ခပ္ယဲ့ယဲ့တစ္ခ်က္ ၿပံဳးလိုက္မိတယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာက တကယ္ပဲ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ အရာတစ္ခုလား! အတူေနစဥ္မွာ သူ႔အတြက္ ရင္ကိုခဲြၿပီး အသဲႏွလံုးကိုေတာင္ ထုတ္ေပးခ်င္ခဲ့တယ္။ ကဲြၾက၊ လမ္းခဲြၾကေတာ့ ပန္းသီးေတာင္ အလြတ္မေပးဘဲ ခ်န္မထားခ်င္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ပစၥည္းေတြကုန္သေလာက္ သိမ္းၿပီးတာေတာင္ အိမ္အႏွံ႔ သူလွည့္ပတ္ၾကည့္ေနခဲ့ေသးတယ္။

႐ုတ္တရက္သူ႔အၾကည့္ေတြ နံရံတစ္ေနရာမွာ ရပ္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနရာက မွန္ေဘာင္သြားၿပီး ခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ့ လက္မ၄ဝရွိ မဂၤလာေဆာင္ဓာတ္ပံုဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ အဲဒီဓာတ္ပံုကို သူယူသြားမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဓာတ္ပံုကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕မယ္ဆိုတုန္းက ကုန္က်ေငြကို ကြၽန္ေတာ္မေပးခ်င္ခဲ့ဘူး။ ဒါကုိသူက “တစ္သက္မွ တစ္ခါပဲ။ ကပ္စီးနည္းမေနပါနဲ႔။ ငါတို႔တစ္ေယာက္တဝက္ ထုတ္ၿပီးလုပ္ၾကရေအာင္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

ထုိင္ရာကထၿပီး ဓာတ္ပံုကို ကြၽန္ေတာ္ျဖဳတ္ယူလိုက္တယ္။ ေဘာင္အနားမွာ တပ္ထားတဲ့ သံေတြကို လွည့္ယူဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကုန္က်ေငြတဝက္ ထုတ္ထားတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္လည္းတဝက္ပိုင္ပါတယ္။ သူလိုခ်င္ရင္ တဝက္ပဲရမယ္!

ဒါေပမယ့္ ေဘာင္ေပၚက သံ(၁၂)ေခ်ာင္းလံုး သံေခ်းတက္ေနခဲ့လို႔ ဘယ္လိုမွ လွည့္ထုတ္လို႔ မရခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လႊထယူေတာ့ သူက ခပ္တိုးတိုးဆိုတယ္။

“ျဖဳတ္မရလည္း ထားလိုက္ပါ… နင္ပဲသိမ္းထားလိုက္ေတာ့”

သူ႔အေျပာကို ကြၽန္ေတာ္တစ္ခ်က္မဲ့လိုက္ျပီး “ဟင္း… မလိုပါဘူး။ နင္ပဲယူသြားလိုက္”

ေခါင္းမာမာနဲ႔ ဓာတ္ပံုကို သူ႔ကားေနာက္ခန္းထဲ ကြၽန္ေတာ္ထိုးထည့္ေပးလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ အားရေက်နပ္လို႔… ဒါေပမယ့္ အိမ္ထဲျပန္ဝင္ခဲ့ၿပီး ဓာတ္ပံုမဲ့ေနတဲ့ နံရံအျဖဴကြက္ကို ေတြ႔လိုက္တဲ့တခဏ အမည္မသိ ေဝဒနာတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ တိုးဝင္လာခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေန႔လယ္ရံုးတက္၊ ညေန ဘားတက္နဲ႔ ေန႔ရက္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္ေရာက္တိုင္း နံရံေပၚက အျဖဴကြက္ကိုပဲ အၾကည့္ေရာက္သြားတတ္တယ္။ အဲဒီအခါ နာက်င္မႈေတြက ရင္ဝမွာ လာဆို႔ေနေတာ့တယ္။

ရက္သတၱပတ္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႔ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြက စံုတဲြကိုယ္စီနဲ႔ ထြက္လည္ၾကၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်န္ထားခဲ့ၾကတယ္။ အေဖာ္မဲ့တဲ့ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ကိုပဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာကို ကြၽန္ေတာ္ဖြင့္လိုက္တယ္။ ဟုမ္ေပ့ခ်္မွာ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ထြက္က်လာခဲ့တယ္။

ဒီဘေလာ့ဂ္က သူ(၃ဝ)ျပည့္ေမြးေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ဘေလာ့ဂ္ျဖစ္တယ္။ လြမ္းဆြတ္မႈတစ္မ်ဳိးေၾကာင့္ သူ႔ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းကို ကြၽန္ေတာ္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူေနာက္ဆံုးေရးခဲ့တဲ့ စာက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သူ လမ္းခဲြတဲ့ေန႔ျဖစ္တယ္။

“သူရံုးဆင္းခ်ိန္ သူၾကိဳက္တတ္တဲ့ အစားအစာေတြခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ဝိုင္တစ္ပုလင္းနဲ႔ ကြၽန္မေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီညက သူျပန္အလာကိုေစာင့္ရင္း စားပဲြခံုေပၚ ေမွာက္ရက္ ကြၽန္မအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္”

“နံရံေပၚက ဓာတ္ပံုကို သူျဖဳတ္ေနခ်ိန္ ေခြ်းေဇာေတြျပန္ေနခဲ့တယ္။ သံေတြက သံေခ်းတက္ေနေပမယ့္ မွန္ေဘာင္ကုိပိုၿမဲေအာင္ တြယ္ထားေသးတယ္။ တကယ္လို႔ အခ်စ္မွာလည္း ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ…….”

ရင္ဝထဲက တစ္စံုတစ္ခု ကဲြအက္သြားသံကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားလိုက္မိတယ္။ ကြန္ျပဴတာ စခရင္ကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ လက္ဖမိုးေပၚ ေအးစက္တဲ့ မ်က္ရည္တစ္စက္က်သြားမွ ကြၽန္ေတာ္သတိဝင္လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လ်ံေနခဲ့ျပီေလ။

သူ႔ပို႔စ္ေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ေကာ္မန္႔ေရးလိုက္မိတယ္။

“ပစၥည္းတစ္ခု အိမ္မွာက်န္ခဲ့ေသးတယ္။ လာယူပါ”

ေနာက္တစ္ေန႔ ေနအိမ္ကိုသူေရာက္လာခဲ့တယ္။ မယံုသလို အေျပာမ်ဳိးနဲ႔ သူေမးတယ္။

“ငါ့ပစၥည္း ဘာက်န္ခဲ့တာလဲ”

သူ႔ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး ကြၽန္ေတာ္ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္တယ္။ တစ္ခုခုကို သူသေဘာေပါက္သြားသလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္အၾကည့္ကို ေရွာင္ျပီး နံရံေပၚက အျဖဴကြက္ကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

“ငါ့ပစၥည္း ဘာက်န္ခဲ့တာလဲ”

တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို သူစတင္ခဲြလိုက္တယ္။ သူ႔ပုခံုးကို ဆဲြလွည့္ျပီး ကြၽန္ေတာ္ တစ္လံုးခ်င္းေျပာလိုက္တယ္။

“ဒီမွာ… ဒီလူက နင္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းပဲေလ”

ေနရာမွာတင္ သူေငးေၾကာင္ျပီး ရပ္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကလည္း ေနာက္ထပ္ ဘာသံမွထြက္မလာခဲ့ဘူး။ တေအာင့္ၾကာမွ ၾကိဳးျပတ္သြားတဲ့ ပုလဲေလးေတြလို႔ မ်က္ရည္ေတြ သူ႔ပါးျပင္ေပၚ က်လာခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ရင္ခြင္ထဲ တင္းတင္းဆဲြေပြ႔ထားလိုက္မိတယ္။ သူလည္း ကြၽန္ေတာ့္ပုခံုးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သိုင္းဖက္လို႔…. ရင္ဘတ္ႏွစ္ခုက အသက္႐ႈလို႔မရေအာင္ တင္းၾကပ္ေနခဲ့တယ္။

အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားခ့ဲလဲ မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူညင္ညင္သာသာ တြန္းထုတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပလတ္စတစ္နဲ႔ ထုတ္ထားတ့ဲ အရာတစ္ခုကို ကားေနာက္ခန္းက ထုတ္ယူလာခဲ့တယ္။ ပလတ္စတစ္ကို ခြါျပီး ဓာတ္ပံုကို နံရံေပၚျပန္ခ်ိန္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ပုခံုးကို သာသာေလးဖက္ျပီး ဓာတ္ပံုကိုကြၽန္ေတာ္တို႔ ရပ္ၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ေခါင္းကိုတစ္ေယာက္ မွီလို႔….
တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္လို႔….
ျဖဴေဖြးတဲ့ မဂၤလာဝတ္စံု ဇာပုဝါေအာက္မွာ သူ႔အၿပံဳးက ေပ်ာ္ရႊင္သက္ဝင္လို႔…..

တကယ္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးက ဒီမွန္ေဘာင္နဲ႔တူခဲ့တယ္။ သံေတြျဖဳတ္လို႔မရရင္ တစ္သက္လံုးျဖဳတ္လို႔ ရႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကလည္း မ်က္စိေရွ႕က မဂၤလာဓာတ္ပံုလိုပါပဲ ဘဝရဲ႕ အလွဆံုးအခ်ိန္မွာ ေဘာင္သြင္းခဲ့သလို ထာဝရစဥ္ ျမဲေနေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။

ေရးသူအမည္မပါတဲ့ London Global Times က သတင္းစာမွာ ဖတ္မိတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ကို ေဘာင္သြင္း (ဘာသာျပန္)ပါတယ္။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။